Als ik voor het
eerst de kinderen van Anidan ontmoet hebben ze allemaal hun hoed op die ze
samen met meester Sid hebben gemaakt. Sid is vorig jaar afgestudeerd aan de St
Martins in Londen als beeldhouwer en is alvast begonnen aan het hoeden project.
Het ziet er allemaal goed uit, misschien zijn we wel klaar.
Eerder bezoek ik
Whispers Café waar werk van dezelfde kinderen hangt dat ze gemaakt hebben rond
kerstmis onder leiding van een paar kunstenaars uit Nairobi. Als ik wijs op een
mooi schilderijtje zegt Corrie de oprichtster van het atelier van Anidan dat
dat meisje nu bij Saatchi op de site staat: “She’s already collectible.”
Er zijn in het
weeshuis- misschien moet ik kinderhuis zeggen want de meeste kinderen hier zijn
geen wees- vandaag ongeveer evenveel kinderen als bezoekers en begeleiders.
Veel mensen uit Spanje die misschien ook een paar schilderijtjes zullen kopen
van de kinderen en doneren aan het atelier. Corrie zegt dat het soms scheve
ogen geeft want het lijkt dat de kinderen van Anidan alles hebben en de
kinderen gaan ook niet zo zuinig met het materiaal om. Ze beseffen zich niet
waar het vandaan komt en dat het bijzonder is.
Mij valt het
tijdens mijn lessen op hoe vaak we worden gestoord door een of andere delegatie
van Spanjaarden, weldoeners of mensen die een initiatief voor de kinderen hebben
ontwikkeld. Ook lokale initiatieven trouwens, maar de kinderen zijn er aan
gewend.
Carol helpt mij
met lesgeven en ook Onesmus, de leraar mandenmaken is er en een vrouw die
borduurwerk maakt met de kinderen. De laatste twee zijn mensen uit Lamu en Carol
komt ergens anders uit Kenia vandaan en is opgegroeid in een weeshuis, niet als
wees maar als dochter van de dominee die in het weeshuis werkte. Corrie en Sid
komen uit Engeland. Corrie is fotograaf en heeft vier jaar geleden dit
initiatief opgezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten